ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΙ ΚΟΥΡΑΜΠΙΕΔΕΣ

Γιορτές των Χριστουγέννων χωρίς κουραμπιέδες, μελομακάρονα, χριστόψωμο και βασιλόπιτα δεν γίνεται.

Η παράδοση θέλει η περίοδος αυτή μέχρι και τα Φώτα να είναι γιορτινή με πολλά γλυκά, φαγητά, με στολισμένο το σπίτι, με βεγγέρες, με αναμμένα τα φώτα στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο, με μουσική και στολίδια σε δρόμους και πλατείες, με κάλαντα, με ψώνια από τα καταστήματα, με εκδρομές για όσους μπορούν να τις απολαύσουν, αλλά προπαντός με Χριστουγεννιάτικη υμνωδία, με τις μεγάλες χριστιανικές γιορτές της Γέννησης, της Πρωτοχρονιάς και των Φώτων.

Από όλες τις κουζίνες ξεχειλίζουν οι μυρωδιές του μελιού, του βουτύρου, του ελαιόλαδου, της κανέλας, του γαρίφαλου, του πορτοκαλιού, του λεμονιού, του καβουρντισμένου αμύγδαλου, του καρυδιού, της βανίλιας, του κοσκινισμένου αλευριού και της άχνης ζάχαρης. Χρόνια και χρόνια οι ίδιες μυρωδιές δίνουν το δικό τους ραντεβού αυτή την εποχή. Οι μέρες αυτές είναι ένας Γολγοθάς για τις νοικοκυρές! Έχουν σηκώσει τα μανίκια για να προλάβουν να φτιάξουν τα γλυκά, τα φαγητά, να συγυρίσουν το σπίτι, να το στολίσουν, να ψωνίσουν, να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις της καθημερινότητας.
Την εποχή όμως της γιαγιάς μου τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά αυτές τις μέρες. Όλα γινόταν με τα χέρια πάνω σε ένα σοφρά, στο ξύλινο τραπέζι με ένα ξυλίκι, σε μια πήλινη λεκάνη, με λίγα σκεύη, με τα ζυμωτά και τα γλυκά να ψήνονται σε ένα ξυλόφουρνο με ξύλα. Έπρεπε να ανεπιάσουν το προζύμι, να φτιάξουν το ψωμί των Χριστουγέννων, τα κουλουράκια, να καπνίσουν το χοιρινό κρέας, να φτιάξουν τις οματιές και την πηχτή.
Από τότε όμως μέχρι σήμερα αυτό που δεν άλλαξε είναι οι γεύσεις και οι μυρωδιές. Οι ίδιες αναλλοίωτες μέσα στο χρόνο. Αυτές που μας ακολουθούνε, μας ξυπνούν αναμνήσεις, αυτές που έχουμε στις καρδιές μας. Και μια γεύση που έχουμε κρατήσει γενιές και γενιές αυτές τις μέρες των Χριστουγέννων είναι η γεύση και η μυρωδιά του κουραμπιέ με το φρέσκο βούτυρο, χωσμένους μέσα σε ένα βουνό με άχνη ζάχαρη. Μια πιατέλα κουραμπιέδες δίπλα σε μια άλλη με μελομακάρονα, με χριστουγεννιάτικα στολίδια και κεριά αναμμένα πάνω στο τραπέζι της τραπεζαρίας μας.
Αυτή την μυρωδιά του φρέσκου κουραμπιέ σας καλώ να απολαύσουμε αυτές τις γιορτές. Καλά Χριστούγεννα!

Υλικά
250γρ. βούτυρο αγελαδινό
250γρ. βούτυρο αιγοπρόβειο
200γρ. ζάχαρη

400γρ. αμύγδαλα
1 αυγό
1 κουταλάκι κανέλα γαρίφαλο
25ml κονιάκ ή ρακί
½ κουταλάκι σόδα
10ml ανθόνερο
800γρ. αλεύρι
Αχνή ζάχαρη για πασπάλισμα

Εκτέλεση
Καταρχάς θα πρέπει να καβουρδίσουμε τα αμύγδαλα, τα βάζουμε σε ένα ταψί στο φούρνο στους 150 βαθμούς για δέκα λεπτά και τα αφήνουμε να κρυώσουν.

Αφήνουμε το βούτυρο για αρκετή ώρα εκτός ψυγείου να έρθει σε θερμοκρασία δωματίου. Χτυπάμε το βούτυρο στο μίξερ πολύ καλά και στη συνέχεια ρίχνουμε τη ζάχαρη και συνεχίζουμε το χτύπημα. Το μυστικό για επιτυχημένους κουραμπιέδες είναι το καλό βούτυρο και πολύ καλό χτύπημα. Όσο περισσότερο το χτυπήσετε τόσο καλύτερα.

Προσθέτουμε το αυγό, ανακατεύουμε το κονιάκ με τη σόδα και το ρίχνουμε στο μείγμα, προσθέτουμε τη κανέλα και το γαρίφαλο και συνεχίζουμε το χτύπημα.

Ρίχνουμε τα αμύγδαλα θρυμματισμένα και σιγά σιγά προσθέτουμε το αλεύρι κοσκινισμένο.

Θα πρέπει η ζύμη μας να είναι μαλακιά και βουτυράτη. Πλάθουμε μπαλάκια και ακουμπάμε με το δάχτυλο να γίνει μια μικρή λακουβίτσα. Έτσι θα μείνει περισσότερη ζάχαρη στο πασπάλισμα.

Βάζουμε τους κουραμπιέδες σε ένα ταψί με λαδόκολλα και ψήνουμε στους 180 βαθμούς για περίπου 10 – 15 λεπτά.

Αφήνουμε να κρυώσουν και στη συνέχεια τους περνάμε από αχνή ζάχαρη. Τους τοποθετούμε σε μια πιατέλα και πασπαλίζουμε με αρκετή άχνη ζάχαρη.

Καλή επιτυχία !!!

Εύχομαι η γέννηση του Χριστού να φέρει υγεία, αγάπη και χαρά στα σπιτικά σας.

Καλήν εσπέραν άρχοντες κι αν είναι ορισμός σας
Χριστού τη θεία γέννηση να πω στ’ αρχοντικό σας
Χριστός γεννάται σήμερον εν Βηθλεέμ τη πόλη
οι ουρανοί αγάλλονται χαίρετ’ η φύσις όλη.
Εν τω σπηλαίω τίκτεται εν φάτνη των αλόγων
ο βασιλεύς των ουρανών και ποιητής των όλων.

Κερά καμαροτραχυλή και φεγγαρομαγούλα
και φουσκαλίδα του γιαλού και πάχνη απού τα δένδρα
απού τον έχεις τον υγιό το μοσχοκανακάρη
λούεις τον και χτενίζεις τον και στο σκολειό τον μπέμπεις
κι ο δάσκαλος τον έδειρε με ένα χρυσό βιτσάλι
και η κυρα δασκάλισσα με να μαργαριτάρι.