ΡΕΒΙΘΙΑ ΜΕ ΜΠΑΚΑΛΙΑΡΟ

Τα παραμύθια της γιαγιάς και της μαμάς μας είναι από τις όμορφες παιδικές αναμνήσεις. Μένουν χαραγμένες για πάντα στην μνήμη μας. Αλλά και σε μας τις νεότερες μητέρες, αρέσει να λέμε παραμύθια στα παιδιά μας, όταν πάνε για ύπνο ή είναι η ώρα του φαγητού. Μπορεί να παρασυρόμαστε από το φόβο μήπως τα παιδιά μας μείνουν νηστικά. Είναι μια πετυχημένος τρόπος - μέθοδος, την ώρα που κάτι άλλο, το παραμύθι δηλαδή που αποσπά την προσοχή τους και κάνουμε την ώρα του φαγητού πιο διασκεδαστική. Τότε χαλαρώνουν και απολαμβάνουν το φαγάκι τους. Άκουσα πολλά παραμύθια σαν παιδάκι, από την μητέρα μου…. όχι γιατί δεν έτρωγα το φαΐ μου… αλλά τις άρεσε πολλές φορές να μου τα λέει ακόμα και την ώρα του φαγητού. Παραμύθια που μιλούσαν για νεράιδες και δράκους, για ξωτικά και αρχοντοπούλες, παραμύθια που μας ταξίδευαν σ’ ένα μαγικό κόσμο που κυριαρχεί η αγάπη, η πίστη, η καλοσύνη, που μας ταξίδευαν σε ένα άλλο κόσμο, κόσμο του ονείρου, τον κόσμο των παραμυθιών.
Αγαπημένο μου παραμύθι που ήθελα να ακούω και να ξανακούω, ήταν ο Κοντορεβιθούλης. «Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένας καλαθοποιός με την γυναίκα του, που είχανε επτά γιούς αλλά κάθε παιδί που γεννιότανε ήτανε μικρότερο από το προηγούμενο. Όταν γεννήθηκε το μικρότερο δεν ξεπερνούσε κατά πολύ το μέγεθος του ρεβιθιού και όλοι το φώναζαν Κοντορεβιθούλη. Αν και με τον καιρό μεγάλωσε λίγο δεν αναπτύχθηκε πάρα πολύ, ήταν όμως τόσο έξυπνος και τόσο ετοιμόλογος που ξεπερνούσε κατά πολύ τα αδέλφια του...»
Σαν έγινα μητέρα και απόκτησα τα δυό αστεράκια μου, τον Αριστομένη και τον Ανέστη, συνέχισα και εγώ να τους λέω τα παραμύθια της γιαγιάς και της μαμάς ακόμα και την ώρα του φαγητού. Μου έμεινε αυτό το παραμύθι με τον Κοντορεβιθούλη, με το κοφτερό μυαλό του και την ψυχραιμία του απέναντι στις κακουχίες, που σε όλους μπορεί να φέρει η τύχη και πώς να χρησιμοποιούμε τη λογική μας στα προβλήματα της ζωής και να μην αφήνουμε τον φόβο ή άλλα συναισθήματα να μας κουμαντάρουν. Να διεκδικούμε την ζωή που επιθυμούμε και να μη γινόμαστε φτερό στον άνεμο. Να είμαστε αλληλέγγυοι και ρεαλιστές με την ικανότητα να αναγνωρίζουμε το καλό και το κακό.
Τώρα θα μου πείτε τι κοινό έχει η μαγειρική με τα παραμύθια; Οι συνταγές, όπως και τα παραμύθια, μεταμορφώνονται ανάλογα με το ποιός μαγειρεύει και ποιός τα αφηγείται – εκεί κρύβεται όλη η μαγεία τους. Τα παραμύθια όπως και τα νόστιμα φαγητά κρύβουν μυστικά και είναι στο χέρι μας να ανακαλύψουμε τα μυστικά τους. Τώρα δεν θα σας πω ένα ακόμα παραμύθι στρογγυλό σαν το ρεβίθι. Θα σας προτείνω να γευτείτε μια πρωτότυπη συνταγή με απρόσμενα νόστιμο αποτέλεσμα. Θα προσπαθήσω να "παντρέψω"τα ρεβίθια με τον μπακαλιάρο, το παστό ψάρι που έθρεψε γενιές και γενιές και πάντα είχε περίοπτη θέση στο κρητικό τραπέζι. Πάμε να το απολαύσουμε.

Υλικά
500γρ ρεβίθια
1 κιλό μπακαλιάρο
2 ξερά κρεμμύδια
2 ντομάτες
2 σκελίδες σκόρδο
100ml ελαιόλαδο
4 φύλλα δάφνης
Αλάτι πιπέρι

Εκτέλεση
Μουσκεύουμε τα ρεβίθια από την προηγούμενη μέρα να μαλακώσουν. Ξαρμυρίζουμε το μπακαλιάρο βλέπε εδώ ή μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε έτοιμο ξαρμυρισμένο.
Σουρώνουμε τα ρεβίθια τα βάζουμε σε μια κατσαρόλα με αρκετό νερό να βράσουν για μισή ώρα.

Τα βάζουμε σε γάστρα μαζί με υγρό από τη κατσαρόλα. Προσθέτουμε το ελαιόλαδο, το σκόρδο, το κρεμμύδι σε φέτες, τη ντομάτα σε φέτες, τα φύλλα δάφνης, αλάτι πιπέρι. Κλείνουμε τη γάστρα και ψήνουμε σε φούρνο στους 200 βαθμούς για μισή ώρα ακόμα.

Ανοίγουμε τη γάστρα και απλώνουμε πάνω το μπακαλίαρο, συνεχίζουμε το ψήσιμο για ένα τέταρτο ακόμα.

Το συγκεκριμένο φαγητό μπορεί να γίνει και στη κατσαρόλα κατά τον ίδιο τρόπο.

Καλή επιτυχία!!!